“အေ႐ွ႕ေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား။ လည္ေပၚေက်ာင္းသား အေကာင္းစား၊ ေက်ာက္မီးေသြးမို႔ မဲသကို၊ တို႔ေက်ာင္းသားမို႔ ရဲသကို၊ ေဟ့လာေမာင္႐ို႕ဝါး” ဟု အားရပါးရ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားလာၾကေသာ ကေလးတစုသည္ကား လည္ေပၚဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ၎တို႔ ေက်ာဖက္ တင္းခ် လယ္တကြက္ေလာက္ အကြာတြင္ ခ်ည္လုံခ်ည္ကို ပ်ာတာကြင္းသိုင္းလ်က္ သင္တိုင္း အကႌ်ကို ေရာ့ရိေရာ့ရဲ ဝတ္လ်က္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ တလွမ္းခ်င္း လာေနေသာ ေမာင္ခ်စ္သည္ “ဧဝံေမသုတံ ဧကံ သမယံ” ဟု တတြတ္တြတ္႐ြတ္လ်က္႐ွိ၏။ ေဆးတအိုး ကၽြမ္းေလာက္အၾကာတြင္ အေ႐ွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ပန္းပုဆရာႀကီး ဦးေအာင္ခ်ာ၏ ကနဖ်င္းတဲ၌ ေက်ာင္းသား သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝုိင္းအုံေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ မိမိသည္လည္း အေၾကာင္းကို သိလိုေသာေၾကာင့္ ေျပးသြား တုိးဝင္ ၾကည့္႐ႈေလ၏။
ဦးေအာင္ခ်ာသည္ ဆင္စြယ္ မင္းသမီး႐ုပ္ကေလးတခုကို ထုလ်က္႐ွိ၏။ ထုလုပ္စျဖစ္၍ ႐ုပ္လုံးေပၚမွ်ပင္ ႐ွိေသးေသာ္လည္း အ႐ုပ္ကေလးမွာ ႏြဲ႕ေနာင္းျဖဴေဖြး ခ်စ္စရာကေလး ျဖစ္ေပ၏။ အတန္ၾကာေသာအခါ ေမာင္ေထြး၊ ေမာင္ေခြး၊ ဘိုးစ၊ ဘုိးလွတို႔ တစု ထ ျပန္သြားေလ၏။ ေမာင္ခ်စ္ကား ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒူးေထာက္၍ ကြပ္ပ်စ္ ခါးပန္းတြင္ ေမးတင္ၿပီးလွ်င္ အေငးသား ၾကည့္လ်က္ပင္ ႐ွိေသး၏။
“ဘႀကီးေအာင္ ဒီမင္းသမီး႐ုပ္ကေလးကို ဘယ္သူ႔ေပးဖို႔ ထုေနတာလဲဟင္” ဟု
မ်က္စိကေလး ေပကလပ္လုပ္၍ ေမးေလ၏။
ေဆာက္ပုတ္ႏွင့္ ေဆာက္ကေလးကို အသာခ်၍ ေဆာက္ပုံးထဲတြင္ ေဆးလိပ္တို စမ္းေနေသာ ဦးေအာင္ခ်ာက “ငါ့တူ လိုခ်င္လို႔လား။ ေငြတက်ပ္ယူခဲ့ယင္ ဘႀကီးေပးမယ္ သိလား” ဟု အမွတ္မဲ့ ေျပာလိုက္ေသာအခါ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ရင္း ေခါင္းကုတ္လ်က္
“ေငြတက်ပ္ဆိုတာ ဘယ္ႏွျပားလဲ ဘႀကီးေအာင္ရဲ႕” ဟု ေမးျပန္ေလ၏။
ပန္းပုဆရားႀကီးကလည္း ေဆးလိပ္ကိုခ်ကာ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္ျပလ်က္ “ဆယ္ျပား ဆယ္ျပား ေျခာက္ခါ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေလးျပားတဲ့။ ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ေလးျပား၊ အဲသေလာက္ကို တက်ပ္ေခၚတယ္၊ ၾကားလား” ဟု ကေလးသူငယ္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ေသာ ဝါသနာ ႐ွိသည့္အတိုင္း စိတ္႐ွည္ လက္႐ွည္ ေျခဟန္ လက္ဟန္ႏွင့္ ႐ွင္းလင္း ေျပာျပေလ၏။
“ေျခာက္ဆယ့္ေလးျပား ေပးယင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအ႐ုပ္ကေလးကို တကယ္ပဲ ရမလား။ ေနာက္ေတာ့ မညာနဲ႔ေနာ္ ဘႀကီးေအာင္” ဟု ေျပာရင္း ေယာင္ဆံၿမိတ္ကေလးကို ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ပတ္ရစ္လ်က္ အိမ္႐ွိရာသို႔ ႐ႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္စြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား သြားေလ၏။
ေမာင္ခ်စ္သည္ ေန႔လယ္ခ်ိန္ ေက်ာင္းတြင္ မုံ႔ဝယ္စားဖို႔ရန္ မိခင္ေပးလုိက္ေသာ တျပား တျပားေသာ အသျပာကို မသုံးရက္ မစြဲရက္ပဲ အကႌ်သင္ပုန္းေခါင္းတြင္ အေပါက္ငယ္ေဖာက္၍ စုထားသည္မွာ ေျခာက္ျပားမွ် ရေလ၏။ တထြာမွ်က်ယ္ေသာ မိမိဝမ္းေခါင္း သမဒၵရာအတြက္မႈကား ေန႔ဆြမ္းစား ကုလားတက္ေခါက္တြင္ ဘုန္ေတာ္ႀကီး ဦးေခမာေဝေသာ ငွက္ေပ်ာသီးတလုံးႏွင့္ ေက်နပ္ဖူလုံလ်က္ ရွိေလ၏။
ဆင္စြယ္႐ုပ္ကေလးသည္ တေန႔တျခား သားနားေၾကာ့႐ွင္း၍လာ၏။ သြားကေလးမ်ား ေပၚလုမတတ္႐ွိေအာင္ ၿပံဳးလိုက္ရန္ ဟန္ျပင္ေနေသာအသြင္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ည အခ်ိန္တြင္ပင္လည္း ေမာင္ခ်စ္မ်က္လုံးတြင္းမွမထြက္။ ၾကည္႔ရဖန္မ်ားေလ အ႐ုပ္ကေလးမ်ားမွာ လွလာေလ လိုခ်င္စိတ္ ပြားလာေလ ျဖစ္ရကား တေန႔မွ တျပားတျပားစုရသည္ကို အလြန္ဖင့္ေႏွး ၾကန္႔ၾကာသည္ဟု သိလာေလ၏။ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လြန္း၍ ဥပုသ္ေန႔မ်ားကိုပင္ စာသင္ရက္ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိ၏။ တေပါက္တလမ္းက ဘယ္နည္းႏွင့္ ပိုက္ဆံရေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမည္နည္းဟု ႀကံစည္ျပန္၏။
ထိုစဥ္အခါက ကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္းျဖစ္၍ ေက်ာက္တံအလြန္႐ွား၏။ ေမာင္ခ်စ္သည္ အစ္ကိုႀကီး ကိုသစ္၏ ေက်ာက္သင္ပုန္းကြဲမ်ားကို ေညာင္ေရအိုးစဥ္မွယူ၍ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ မေ႐ွာင္ မိႈင္းတလူလူ ထြက္ေနေသာ ေရနံဆီမီးခြက္ႀကီးကို ထြန္းၫွိလ်က္ ခၽြန္ထက္ေသာ ဖဲထီး သံေခ်ာင္းျဖင့္ ေက်ာက္တံတိုက္ေလ၏။ ေက်ာက္တံေရာင္း၍ ပိုက္ဆံေျခာက္ျပားရ၏။ ေက်ာင္းသားဘႀကီး ဖိုးေတက အႏိုင္က်င့္၍ မေပးပဲထားေသာ အေႂကြးတျပားအတြက္ ေတြးမိတိုင္း ေဆြးမိ၏။
တဆယ့္ႏွစ္ျပားမွ် ရလာေသာအခါ အကႌ်သင္ပုန္းေခါင္းမွာ မဆံ့ေတာ့ၿပီျဖစ္၍ ႏွစ္ဖက္ပိတ္ ၾကေသာင္းဝါး တဆစ္တြင္ ထိပ္ကအေပါက္ေဖာက္ကာ ေဝလာေခါင္း ေဂ်ာ့ေခါင္း နတ္ဖိုးခၽြန္း စေသာ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခတ္ႏွိပ္သည့္ ေၾကးျပား ၁၂-ျပားတိတိကို သြင္းေလွာင္ သိုမွီးထားေလ၏။ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔က ေဒြးေလးၫို ခ်စ္စႏိုး၍ေပးသည့္ သူငယ္ေဖာ္ ေမာင္ေထြးက အလိုက္ႏွစ္ျပားေပး၍ လဲစဥ္က မလဲရက္ပဲ တြယ္တာခဲ့သည့္ ထုံးအမွတ္ႏွင့္ ေဒါင္းပိုက္ဆံကေလးကိုလည္း ဖ်ာေအာက္မွ ထုတ္ယူ၍ ေၾကးျပားအေဖာ္မ်ား႐ွိရာ ေၾကးတုိက္တြင္းသို႔ သြတ္သြင္းလိုက္ေလ၏။ ေၾကးျပားအေရအတြက္ကိုလည္း ဝါးေက်ာတြင္ စူးျဖင့္ျခစ္၍ မွတ္ထားေလ၏။ “ပဲဟင္းခ်က္တဲ့ ေန႔က တျပား၊ ဘႀကီးထူးကၽြဲေပ်ာက္တဲ့ေန႔က တျပား” စသည္ျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ခ်ိဳးကာခ်ိဳးကာ ပိုက္ဆံစာရင္း တြက္ရ စစ္ရသည္မွာ ေနစဥ္ႏွင့္အမွ်ျဖစ္၏။ ေရတံေလွ်ာက္ထဲမွာ ထားရလွ်င္ေကာင္းႏိုးႏိုး သေဘၤာၾကမ္းေပၚမွာ ဝွက္ရလွ်င္ လုံႏိုးႏိုးႏွင့္ ပိုက္ဆံဗူးေနရာ က်တ္ေျပာင္းရသည္မွာလည္း အေမာပင္ ျဖစ္၏။ အ႐ုပ္ကေလးကို ရလွ်င္ ထည့္ထားဖို႔ရန္ ထန္း႐ြက္ ဖာေခ်ာကေလးကို အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳျပင္ ဆင္ယင္ မြမ္းမံရသည္မွာလည္း မအားပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ေဈးသည္ ေဒၚခါဥ၏ ေတာင္းနီထဲ၌ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေကာက္ဦး ငခ်ိပ္ေပါင္းကို ျမင္ရေသာအခါ သြားရည္ယိုမိ၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဝယ္မွရေသာ သေရစာတို႔ကို သပိတ္ေမွာက္ေလ၏။ သူငယ္ေဖာ္တို႔ ဖန္ဒိုးဝယ္၍ ေဂၚလီ႐ိုက္ေသာအခါ ကေလးတို႔ဘာဝ အမ်ားနည္းတူ ကစားလိုပါေသာ္လည္း မိမိတြင္ ႐ွိရင္းစြဲ စည္ပတ္သံေခြ အေဟာင္းႀကီးကို ေက်ာင္းဝုိင္းပတ္လည္တြင္ လွည့္ပတ္႐ိုက္လ်က္ တေယာက္ထီးတည္း ေက်နပ္တင္းတိမ္ ရေလေတာ့၏။ သို႔ျဖင့္ တျပားတုိးလွ်င္ တမ်ိဳးဝမ္းသာလ်က္ စုေဆာင္းလာခဲ့ရာ ပိုက္ဆံ ၃၄ ျပား ပိုက္မိေသာေန႔သို႔ ေရာက္လာေလသတည္း။
ညေန ၄ နာရီ ေက်ာင္းလႊတ္ေခါင္းေလာင္းသံသည္ ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွလုံးေသြးကို ႏႈိးဆြလိုက္ေလ၏။ ဘုရား႐ွိခိုးဆုံးခါးနီး “အာမ”ဟု ဆိုမိလွ်င္ပင္ “ဘေႏၱ”ကို မေစာင့္ႏိုင္ပဲ ထ၍ေျပးေလရာ အေစာင့္ကိုရင္ႀကီးတပါးက အလ်င္လိုရေကာင္းမလားဟူ၍ ထိပ္ကို ေဂါင္ေဂါင္ျမည္ေအာင္ ေခါက္လိုက္၏။ အမႈမထားမိ။ လမ္းတြင္ ခလုတ္တိုက္၍ ေျခမ, ကြဲသြားေသာ္လည္း နာရမွန္းမသိ။ ဦးေအာင္ခ်ာ့ ကနဖ်င္းနား ေရာက္ေသာအခါ အတင္းတိုးဝင္ သြားေလ၏။ ေဖာ့ဦးထုပ္ကိုေဆာင္း ေဘာင္းဘီအျပာကို ဝတ္လ်က္ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ အခန္႔သားထိုင္ရင္း မင္းသမီး႐ုပ္ကေလးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္႐ႈေနေသာ လူႀကီးတေယာက္ကို ျမင္မွသာ ကိုယ္႐ွိန္သတ္၍ ေျပာေနၾကေသာ စကားၾကားမိေလေတာ့၏။
“ဘယ့္နဲ႔လဲ ဆရာႀကီးရဲ႕၊ က်ဴပ္ေျပာတဲ့အဖိုးနဲ႔ပဲ ေပးလိုက္မယ္မဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ားတို႔အရပ္မွာ ဒီအ႐ုပ္ကေလးနဲ႔တန္တဲ့အိမ္ တအိမ္မွမ႐ွိပါဘူး၊ ဝယ္ႏိုင္မဲ့လူလဲ ႐ွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။”
“မွန္ပါ။ ဝန္ေထာက္မင္းဖို႔ ဆိုယင္ေတာ့ အလကားေတာင္းလဲ ေပးရမွာပါပဲ။ ႏို႔ေပမဲ့ အေခ်ာသတ္ အမႊမ္းတင္ဖို႔ ေလးငါးရက္ေလာက္ ဆိုင္းေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးယင္ၿပီးခ်င္း ဝန္ေထာက္မင္းတို႔ဆီကို လာၿပီးပို႔ပါမယ္”
ထိုမွ်ကို ၾကားရလွ်င္ပင္ ေမာင္ခ်စ္၏အသည္းႏွလုံး အူသိမ္အူမတို႔သည္ ေႂကြက်မတတ္ ျဖစ္ေလ၏။ အ႐ုပ္ကေလးကို အတင္းလု၍ ေျပးလိုေသာ စိတ္ေပၚလာေသာ္လည္း ဝန္ေထာက္မင္းဟု ၾကားရ႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ ရင္ ဒူးတုန္ေနရေသာ ေမာင္ခ်စ္မွာ အဘယ္သို႔ ဝ့ံရဲပါအ့ံနည္း။ ခါးၾကားက ေျခာက္လုံးႁပူးေသနတ္သည္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏အႀကံကို သိသည့္အလား ေမာင္ခ်စ္ဆီသို႔ စိမ္းစိမ္းလွည့္၍ ေျခာက္လွန္႔ ေမာင္းႏွင္ေလ၏။ ဝဲလာေသာမ်က္ရည္ကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္း၍ မိမိဖက္သို႔ ေက်ာခိုင္းေနေသာ ဆင္စြယ္ေဒဝီ ကေလးကို ေနာက္ဆုံးၾကည့္ ၾကည့္လ်က္ထြက္လာေလ၏။ လမ္းၾကားငယ္ တခုအတြင္းမွ “ဟုိေကာင္ကေလးၫိုတိုတို တို႔ကိုႀကိဳက္လို႔ငို၊ နင္ငိုေပမယ့္အလကား တို႔အေမက မေပးစား” ဟု ထြက္ေပၚလာေသာ ေတးသံသည္ ေတးဆိုသူအား ႏွလုံးပြားဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွလုံးသားကိုကား ဓားပါးႏွင့္ မႊန္းလိုက္ေလေတာ့သတည္း။
၁၅-ရက္မွ် ၾကာေသာအခါ ေခါင္းထက္တြင္ တဘက္ကိုယ္စီတင္ထားေသာ မိန္းမႀကီးတစုႏွင့္ ေယာက်္ားႀကီးတေယာက္တို႔ ေမာင္ခ်စ္တို႔၏ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ၿခံကေလးအတြင္းသို႔ ဝင္သြားသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ အိမ္ေ႐ွ႕ေခြးကတက္ကို တက္မိလွ်င္ပင္ တိုင္ဖုံးနား၌ မ်က္ရည္စက္လက္ ဦးဆံဖားလ်ားႏွင့္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းမ တဦးသည္ ေယာက်္ားႀကီး၏ ေျခစုံကို ေျပးဖက္လ်က္ “အမယ္ေလး ကုိရင္ေအာင္ရဲ႕ ေမာင္ခ်စ္ျဖစ္ပ်က္ပုံ ေတြ႕ျမင္ဝံ့ေသးရဲ့လား႐ွင္၊ ေမာင္ခ်စ္ေရ အေမ့သားႀကီးရဲ့၊ အေမလိုက္ခဲ့မယ္ကြဲ႔ေနာ္၊ ဟီး ဟီး” ဟုဟစ္ေအာ္ ေျပာဆို ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း ေမာင္ခ်စ္အေလာင္းနားတြင္ မလႈပ္မ႐ွက္ထိုင္ေနေသာ ေမာင္ခ်စ္ဖခင္အား “ဘယ့္နဲ႔ျဖစ္ရတာလဲ ေမာင္ဖိုးေငြရဲ့၊ ကိုရင္လဲ ၿမိဳ႕တက္သြားတာ ဆယ္ေလးငါးရက္ ၾကာသြားလုိ႔ ဘာသတင္းမွ မၾကားမိဘူး။ အခု ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အိမ္မွာေတာင္ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ခဲ့ပဲ ေျပးလာခဲ့တာပဲကြဲ႕” ဟု ေျပာေလ၏။
“ကိုရင္ရယ္ ဘာေရာဂါရယ္လို႔လဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ တမိႈင္မိႈင္ တေတြေတြနဲ႔ ထမင္းမစား ဟင္းမစား၊ တခါတေလ သူ႔အေမေကၽြးလို႔ ဆန္ႁပုတ္ကေလး တဇြန္းေလာက္ဝင္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း အန္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ပေယာဂဆိုလို႔ ဆရာၾသ ေခၚျပပါလဲ ဘာမ မထူးျခားပါဘူး။ ကေလးကို ၫွင္းဆဲသလိုသာ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေမးလို႔လဲ မေျပာဘူး။ မေန႔ညကေတာ့ သူ႔အေမကို ေခၚၿပီး သူစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးမူးႏွစ္ျပားကို သူ႕ဆရာေတာ္ကို လႉလိုက္ပါလို႔ မွာၿပီးေတာ့ ကိုရင္ေအာင္ကို ေမးတာပဲ။ ၿမိဳ႕သြားတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အတန္ၾကာၾကာ ဘာမွမေျပာပဲ ေမာေနၿပီး “ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္” လုိ႔ မပီတပီေျပာရင္း အသက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ” ဟု ေျပာ၍ လုံခ်ီစျဖင့္ မ်က္ရည္သုတ္ေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း စဥ္းစား၍ အေၾကာင္းရင္းကို ရိပ္မိေသာအခါ မ်က္ႏွာၫႈိးငယ္၍ သြားေလေတာ့သတည္း။
ယခုအခါတြင္ကား ႐ြာကေလး အေနာက္ဖက္ ႏြားစားက်က္အနီး ထိမ္ပင္ႀကီးေတာင္ယြန္း႐ွိ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းထက္တြင္ ထီးတည္းေသာ အုတ္ဂူကေလး တခုကို ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ “အခ်စ္ဂူ” ဟူ၍၎ “ေမာင္ခ်စ္ဂႈ” ဟူ၍၎ အမည္ႏွစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေခၚၾကရာ မည္သည္ကို အမွန္ဟူ၍ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဂူကေလး၏ အေ႐ွ႕မ်က္ႏွာ လိုဏ္ေပါက္ကေလးထဲတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းသား ႏြားေက်ာင္းသား တို႔၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနေသာ အ႐ုပ္ကေလး တစုံကို ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။ လိုဏ္ဝ အဂၤေတတြင္ သြင္းႏွံထားေသာ ေက်ာက္ျပားငယ္ထက္တြင္ကား “လုိ၍မရေသာ ဆင္းရဲ” ဟု စာတမ္းထိုးထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘုိးေအအား ေမးျမန္းၾကည့္ရာ ၃-ႏွစ္ေလာက္က ပ်ံေတာ္မူသြားေသာ ေတာထြက္ႀကီး ဦးဣ၏ လက္ရာျဖစ္သည္ဟု သာမန္မွ်သာ သိရပါသတည္း။
၁၉၃၁ ခု၊ မတ္လ - မင္းသုဝဏ္
No comments:
Post a Comment